سوژه نگار

در میدان تره‌ بار خیابان بهار شمالی خرید می‌ کردم ...

وقتی پای صندوق رسیدم ...

جوانی که پشت دخل ایستاده بود، با لبخند پرسید: رمز موفقیت ... ؟

و من خنده‌ کنان رمز کارتم را گفتم ...

پیش خودم گفتم: چه با ذوق ... !؟

راه افتادم ...

شنیدم که از بعدی می‌ پرسد: رمز پیروزی ... ؟

و از بعدی: رمز جوانی ... ؟

مریم پورثانی ...

آخ آخ آخ ... !

كَرم داران عالم را درم نيست ...

درم داران عالم را كَرم نيست ...

بعضیا توی وقت آزادشون باهات حرف می زنند ...

و بعضی هم وقتشون رو آزاد می کنند که باهات حرف بزنند ...

تفاوت ها رو یاد بگیرید (بگیریم) ...

زیباترین هندسه زندگی این است که پلی از امید بسازی ...

بالاتر از دریای ناامیدی ...

"پس ما به تماشای جهان آمده ایم" ...

نمی دونم چرا گفتند:

بی خبری، خوش خبری است ... 

از نظر من بی خبری یعنی پایان ... 

به طرز عجیبی هر سال با نزدیک شدن به ماه مبارک رمضان ...

یه دلهره ناشناخته به سراغم میاد ... !

سال های اخیر، بیشتر و مبهم تر ... !

دلهره اینکه تا اینجای زندگی چه کرده ام و چه خواهم کرد ... ؟!

چگونه بوده ام و چگونه خواهم شد ... ؟!

دلهره کارهای نیمه تمام و برنامه های عقب مانده ...

یه جورایی شبیه نزدیک شدن به تحویل سال ...

یا تولد و این قبیل سالگرد ها ...

شاید هم مثل لحظات پایان عمر ...

مثل اینکه گریزی نیست از این حس ناگزیر ... 

تدبیر و تأمل بایدش ... :)

در ستایش بهار ...

امید تازه را دریاب و دریاب ...

غم دیرینه را بگذار و بگذر ... (+)

هنوز ما را اهمیت گفت نیست ...

کاشکی اهلیت شنیدن بودی ...

تمام گفتن می باید و تمام شنودن ...

در دل ها، مُهر است ... !

بر زبان ها، مُهر است ... !

و بر گوش ها، مُهر است ... !

مقالات شمس تبریزی ...

آنچه نپاید، دلبستگی را نشاید ...

جغدی روی كنگره‌ های قدیمی دنیا نشسته بود. زندگی را تماشا می‌ كرد ...

رفتن و رد پای آن را و آدم‌ هایی را می‌ دید كه به سنگ و ستون، به در و دیوار دل می‌ بندند ... !

جغد اما می‌ دانست كه سنگ‌ ها ترک می‌ خورند، ستون‌ ها فرو می‌ ریزند ...

درها می‌ شكنند و دیوارها خراب می‌ شوند ...

او بارها و بارها تاج‌ های شكسته ...

غرورهای تكه پاره شده را لابه‌لای خاكروبه‌ های قصر دنیا دیده بود ...

او همیشه آوازهایی درباره دنیا و ناپایداری‌ اش می‌ خواند ...

و فكر می‌ كرد شاید پرده‌ های ضخیم دل آدم‌ ها، با این آواز كمی بلرزد ....

روزی كبوتری از آن حوالی رد می‌ شد، آواز جغد را كه شنید ...

گفت: بهتر است سكوت كنی و  آواز نخوانی ...

آدم‌ ها آوازت را دوست ندارند. غمگینشان می‌ كنی. دوستت ندارند ...

می‌گویند: بدیمنی و بدشگون و جز خبر بد، چیزی نداری ...

قلب جغد شكست و دیگر آواز نخواند. سكوت او،  آسمان را افسرده كرد ...

آن وقت خدا به جغد گفت: آواز‌‌خوان كنگره‌ های خاكی من ... !

پس چرا دیگر آواز نمی‌ خوانی ... ؟

دل آسمانم گرفته است ...

جغد گفت: خدایا! آدم‌ هایت مرا و آواز هایم را دوست ندارند ...

خدا گفت: آواز های تو بوی دل كندن می‌دهد و آدم‌ ها عاشق دل بستن‌ اند ...

دل بستن به هر چیز كوچک و هر چیز بزرگ ...

تو مرغ تماشا و اندیشه‌ ای ... !

و آن كه می‌بیند و می‌اندیشد، به هیچ چیز دل نمی‌بندد ...

دل نبستن، سخت‌ ترین و قشنگ‌ ترین كار دنیاست ... !

اما تو بخوان و همیشه بخوان كه آواز تو، حقیقت است و طعم حقیقت، تلخ ...

جغد به خاطر خدا باز هم بر كنگره‌ های دنیا می‌خواند ...

و آن كس كه می‌ فهمد، می‌ داند آواز او پیغام خداست ...

كه می‌ گوید: 

آنچه نپاید، دلبستگی را نشاید ...

به یاد دوستی وبلاگی به نام فاطمه که این متن، پیام ثابت وبش بود ...

" زخم های دلم عمیقند اما نه به اندازه امیدم به خدا ...

ترک های قلبم وسیعند اما نه به اندازه تلاشم برای اوج گرفتن ...

خستگی های وجودم بی شمارند اما نه اندازه آرزوهای شکوفا نشده ام ...

غم های زندگی ام بسیارند اما نه اندازه اراده ای که حساب کردم برای مبارزه و پیروزی ...

من تسلیم نخواهم شد ...

هرگز " ...

فرهنگ تماس تلفنی را تمرین کنیم ...

"وقتی برای اولین بار با کسی تماس می گیریم ...

خوب است که قبلش پیام بدهیم و خودمان را معرفی کنیم ...

و بگوییم امکان تماس گرفتن هست ... ؟

من به شخصه شماره های ناشناس را پاسخ نمی دهم ...

وقتی با کسی تماس می گیریم و جواب نمی دهد ...

به او پیام بدهیم، خودمان را معرفی کنیم و بنویسیم در صورت امکان با ما تماس بگیرد ...

این روزها به دلایل مختلف امکان دارد شماره تماس ما در گوشی دیگران پاک شود ...

اگر زنگ می زنیم و طرف مقابل ما را نمی شناسد ...

نگوییم: بی معرفت! دیگه ما رو فراموش کردی! نارفیق! دوستای تازه پیدا کردی و ...

به جای این حرف ها عذر طرف مقابل را بپذیریم و حرف مان را بزنیم ...

چون هیچ بعید نیست فردا شماره های گوشی خودمان پاک شود ...

ما از وضعیت کاری، روحی و موقعیت طرف مقابل خبر نداریم ...

وقتی تماس می گیریم ...

بعد از معرفی خودمان بپرسیم: الان امکان صحبت کردن را دارید یا نه ... ؟

اگر گفت: نه! درک کنیم و در یک موقعیت مناسب تماس بگیریم ...

اگر رانندگی می کنیم به تلفن پاسخ ندهیم ...

اگر متوجه شدیم کسی که آن طرف خط ماست رانندگی می کند ...

یا عذرخواهی کرده و قطع کنیم یا تماس را بسیار کوتاه کنیم ...

اینکه شماره تلگرام کسی را داریم ...

دلیل نمی شود، هر پستی که می پسندیم را برایش ارسال کنیم ...

در ارسال اخبار بد، تلخ و گزنده هم به شدت صرفه جویی کنیم ...

دلیلی ندارد حال دیگران را بد کنیم ...

اگر کسی در تلگرام آنلاین است یا در اینستاگرام پُست می گذارد ...

دلیل نمی شود حتما اگر آن لحظه تماس می گیریم ...

وظیفه داشته باشد پاسخ ما را بدهد ...

و اگر ندهد یعنی ما را تحقیر کرده و به پشیزی فروخته است ... !

نه! ممکن است دل و دماغ پاسخ دادن نداشته باشد ...

همدیگر را درک کنیم ...

در تاکسی، اتوبوس، مترو یا جاهای عمومی تلفنی حرف نزنیم ...

اگر می زنیم داد نزنیم، اگر داد می زنیم فحش ندهیم ...

و دست کم هزار نکته دیگر در مورد یک تلفن زدن ساده ...

همه ما به یاد گرفتن محتاج هستیم ...

همه ما بدون هیچ استثنایی" ...

احسان محمدی ...

و نترسیم از ترس ...

نمیتونم، چرا !؟! ... :(

"از گرما می نالیم، از سرما فرار می کنیم ...

در جمع، از شلوغی کلافه می شویم ...

و در خلوت، از تنهایی بغض می کنیم ...

تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم ...

و آخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس ...

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ...

ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دقایق ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ می دهند ...

ﻣﺪﺭﺳﻪ، ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ، ﮐﺎﺭ ...

ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ...

ﺑﺪﻭﻥ لذت از ﻣﺴﯿﺮ ...

ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ است ﮐﻪ می خواهیم ﺑﮕﺬﺭد" ...

 تا 2 سال پیش ...

این توجه و قدر لحظات رو دونستن - کم و بیش - سرلوحه زندگی ام بود ...

داشت یادم می رفت ...

شاید به دلیل یک سری مشغله ها ...

دستش درد نکنه هر کی که این مطلب رو نوشت ... 

یادآوری شد برام ...

نشانه‌ های مؤمن 5 چیز است:

پرهیزکاری در خلوت، صدقه در حالت نیازمندی ...

شکیبایی هنگام مصیبت، بردباری هنگام خشم ...

و راستگویی هنگام ترس ...

امام سجاد (ع) ...

محرم آمد ...

" خوش به حال کسانی که هم زنجیر می زنند ...

و هم زنجیری از پای گرفتاری باز می کنند ...

هم سینه می زنند ...

و هم سینه دردمندی را از غم و آه نجات می دهند ...

هم اشک می ریزند ...

و هم اشک از چهره انسانی پاک می کنند ...

هم سفره می اندازند ...

هم نان از سفره کسی نمی برند ...

آن وقت با افتخار می گویند: یا حسین (ع) " ...

" زندگی ساختنی است ...

نه ماندنی ...

بمان برای ساختن ...

نساز برای ماندن " ...