"اگرچه نزد شما تشنه سخن بودم ...
كسی كه حرف دلش را نگفت، من بودم ...
دلم برای خودم تنگ می شود، آری ...
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم ...
نشد جواب بگیرم سلام هایم را ...
هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم ...
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را ...
اشاره ای كنم انگار كوهكن بودم ...
من آن زلال پرستم، در آب گند زمان ...
که فکر صافی آبی چنین لجن بودم ...
غریب بودم و گشتم غریب تر، اما ...
دلم خوش است که در غربت وطن بودم" ...
آه از نفس پاک تو ...
خوب ترین حادثه می دانمت ...
خوب ترین حادثه می دانی ام ؟ ...
" اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است ...
دنیا برای از تو سرودن، مرا کم است ...
اکسیر من! نه اینکه مرا شعر تازه نیست ...
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است ...
سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست ...
در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است ...
تا این غزل شبیه غزل های من شود ...
چیزی شبیه عطر حضور شما کم است ...
گاهی تو را کنار خود احساس می کنم ...
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است ...
خون هر آن غزل، که نگفتم به پای توست ...
آیا هنوز آمدنت را بها کم است " ... ؟!
🔹