اشک رازی است ...
لبخند رازی است ...
عشق رازی است ...
اشک آن شب لبخند عشقم بود ...
قصه نیستم که بگویی ...
نغمه نیستم که بخوانی ...
صدا نیستم که بشنوی ...
یا چیزی چنان که ببینی ...
یا چیزی چنان که بدانی ...
من درد مشترکم مرا فریاد کن ...
درخت با جنگل سخن می گوید ...
علف با صحرا ...
ستاره با کهکشان ...
و من با تو سخن می گویم ...
نامت را به من بگو ...
دستت را به من بده ...
حرفت را به من بگو ...
قلبت را به من بده ...
من ریشه های تو را دریافته ام ...
با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام ...
و دست هایت با دستان من آشناست ...
در خلوت روشن با تو گریسته ام ...
برای خاطر زندگان ...
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام ...
زیباترین سرودها را ...
زیرا که مردگان این سال ...
عاشق ترین زندگان بوده اند ...
دستت را به من بده ...
دست های تو با من آشناست ...
ای دیر یافته با تو سخن می گویم ...
بسان ابر که با توفان ...
بسان علف که با صحرا ...
بسان باران که با دریا ...
بسان پرنده که با بهار ...
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید ...
زیرا که من ...
ریشه های تو را دریافته ام ...
زیرا که صدای من ...
با صدای تو آشناست ...
پ.ن:
هر وقت اینو می خونم و هر بار که می شنوم، حس خوبی دارم ...
درست مثل وقتایی که با شما - دوستان خوبم - در فضای سایبر هم کلام هستم ...
چه دوستان واقعی که سال هاست همدیگر رو ندیده ایم ...
چه دوستان وبلاگی که هیچ وقت همدیگر رو ندیدیم ...
این حس خوب تقدیم شما ...
"زیرا که من ...
ریشه های تو را دریافته ام ...
زیرا که صدای من ...
با صدای تو آشناست" ...
🔹